Μια από τις πιο ιδιαίτερες μορφές της αγγλικής ροκ σκηνής ήταν ο ποιητής του διαστήματος, Robert Clavert. Η πρώτη του επαφή με τη μουσική σκηνή γίνεται το '72 στα περίφημα live shows του space-rock συγκροτήματος Hawkwind. Αυτά, έχουν καταγραφεί στον, θρυλικό πια, δίσκο Space Ritual όπου ο Calvert κερδίζει την παράσταση με την υποβλητική του απαγγελία και την ατμόσφαιρα σεληνιακού τοπίου που δημιουργεί. Ένα από τα ποίηματα που διαβάζει με τη συνοδεία πειραματικής ηλεκτρονικής μουσικής είναι το 10 Seconds of Forever που παραθέτω πιο κάτω. Η συνεργασία με τους Hawkwind κράτησε μέχρι το 1979. Στο δίαστημα αυτό, ήταν ο βασικός στιχουργός και τραγουδιστής τους. Παράλληλα, και μετά την αποχώρηση του από το συγκρότημα, κυκλοφόρησε δικές του δουλειές και συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως ο Brian Eno, ο Arthur Brown και το γερμανικό συγκρότημα Amon Düül II.
Ο Clavert έπασχε από διπολική δυσλειτουργία, μια ψυχική ασθένεια της οποίας τα συμπτώματα είναι η κατάθλιψη και η μανία. Πολλοί την έχουν ταυτίσει με τη δημιουργικότητα. Ποιός μπορεί να το ξέρει; Όλοι μιλούν πάντως για έναν άνθρωπο με κορυφαίες καλές στιγμές και απωθητικές κακές. Ο Clavert έχει μείνει στην ιστορία ως ο ποιητής που κατάφερε να ενώσει το progressive rock με το punk, και ως μια εμβληματική underground φιγούρα του Λονδίνου με ένα ιδιαίτερο αριστερό πολιτικό υπόβαθρο και μια ευαίσθητη ψυχή. Άφησε την τελευταία του πνοή το 1988, έπειτα από καρδιακή προσβολή. Για περισσότερες πληροφορίες για τον Clavert, μπορείτε να κοιτάξετε το παρακάτω link: http://aural-innovations.com/robertcalvert/
Κίμων Βελιτζανίδης
10 Seconds To Forever
In the tenth second of forever
I thought of the sea and a white yacht drifting.
In the ninth second of forever
I remembered a warm room where voices played.
In the eighth second of forever
I thought of the life I would not lead.
In the seventh second of forever
I thought of a leaf, a stone, a plastic fragment of a child's toy.
In the sixth second of forever
I saw your mouth whispering something I could hear.
In the fifth second of forever
I thought of the vermillion deserts of Mars, the jewelled forests of Venus.
In the fourth second of forever
I could remember nothing that I did not love.
In the third second of forever
I thought of rain against a window, I thought of the wind.
In the second second of forever
I thought of a pair of broken shades lying on the tarmac.
In the first and final second of forever
I thought of the long past that had led to now
And never...
Never...
Never...
